Ongelooflijk
Ongelooflijk, wat gebeurt hier allemaal…… het is een super wedstrijd, het gaat gelijk op in doelpunten en in uitsluitingen. Er wordt wel heel fysiek gespeeld, maar de grens is wel de grens. Ik voel mij wel heel sterk en heel rustig, maar ja… het is wel de wedstrijd voor de bronzen medaille. Het is naar huis gaan met niks of met een medaille. Dat is nogal wat, helemaal in Hongarije…. Als je daar een medaille wint, dan heb je een staatspensioen voor het leven. Afhankelijk van de kleur van de medaille is de hoogte van het bedrag per maand, dus tja… het gaat nogal ergens om. Maar ja…. Als het dan 11 – 9 is en nog 1.42 minuut te spelen, dan zou je zeggen, dat je dat dan moet redden. Maar het blijft dameswaterpolo, dus moet je tot aan de laatste seconde van de wedstrijd op blijven letten en zo geschiedde, 2 seconden voor tijd wordt door Rusland de 12 – 12 gemaakt en dus…. Penalty’s om de winnaar te bepalen!
Ik loop om met m’n briefje en pen. Lonzi is er ook als de kippen bij, de spelers worden uitgezocht, opgeschreven door mij als secretaris en dan is het tijd om te gaan spelen. Achteraf leer ik nog een mooi momentje van de collega’s van “outside”. Als je niet in de verleiding wilt komen om te fluiten op de achterlijn, hou dan je fluit in je hand en niet in je mond. Goede tip, want je wilt niet dat je een beetje fluit, de speler de bal neemt en de goalie en de rest van de wereld Kamervragen gaat stellen.
En zo wil het dat Rusland wint….. zij trekken aan het korte eind van de penalty-shoot-out. Zuur voor Hongarije, maar wel terecht verloren. En dat is ook het commentaar wat ik krijg, zelfs van de Hongaren.
Tijd om het formulier te tekenen, het is klaar, het is mooi geweest. De delegate Lolo loopt met mij mee terug naar de kleedkamers en die vertelt mij dat ik wel heel blij mag zijn. Ik heb het goed gedaan en zo voelt het ook. Wat een wedstrijd en wat een resultaat. Op 32 seconden te gaan, bedenk ik mij bij het uitnemen na een doelpunt dat ik nog even alles moet inademen. Straks is het voorbij en liggen de OS van Rio achter mij. Wel een gek idee… hier heb ik zo lang naar toe geleefd en nu is het bijna over.
In de kleedkamer zet ik mijn telefoon aan…. Hij ontploft…. Net als dat die vannacht al ontploft is. Ik heb nu 162 appjes…. Ongelooflijk om te zien hoe iedereen zo meeleeft. Het is mooi, allemaal foto’s mooie berichtjes en felicitaties van mensen die het allemaal gezien hebben. Het is zo mooi en het voelt heel fijn om te weten dat er zo meegeleefd wordt. Ongelooflijk….
Maar eerst even de belangrijke mensen bellen…. En gillen dat het echt wel heeeeeel gaaf was allemaal. Het kan ook niet anders… ik loop daarna terug door de gangen naar de kleedkamer en kom eerst Piela tegen, mijn USA-collega. Dikke knuffel en veel complimenten. Ik kan het maar net droog houden. En dan kom ik Koryzna tegen. Die pakt mij vast en vertelt mij dat ie zo trots is op mij en dat ik blij en trots mag zijn op dit resultaat. Wat ben ik blij en wat ben ik trots… dit heb ik maar mooi gedaan. Meer dan een droom waargemaakt en meer dan ik ooit had kunnen dromen hoe zoiets zou kunnen gaan, is gebeurd. Dit hou je niet voor mogelijk bijna. Maar weet je…. Ik heb mij nog nooit zo rustig en sterk gevoeld. Ik wil de wedstrijd heel graag nog een keer op beeld zien of ik echt zo sterk was altijd, maar volgens mij zit ik er niet ver naast. Zeker als ik mijn collega’s mag geloven, die hebben mij op geen fout kunnen betrappen. Maar ach…. Er zal vast iemand zijn die het beter weet J
En dan… is het tijd om op te gaan maken voor de finale USA – Italië. Mijn vrienden IOC Italië zijn er natuurlijk weer…. Ik kom ze al tegen als ik even gedag ga zeggen bij Erik van Dijk (NOS). We kijken samen de wedstrijd, de IOC-leden en ik. Maar ja… USA is veel en veel beter. Je zou je kunnen bedenken welke ploeg USA zou kunnen stoppen en van zou kunnen winnen. Ik denk dat USA inderdaad de beste is en met 12 -5 overwinning op italic, lijkt mij dat ook wel duidelijk. Tijdens deze wedstrijd heb ik rustig de tijd om iedereen te antwoorden en te reageren op alle appjes.
En dan… dan is het tijd voor een biertje…. He he… eindelijk… ik heb hem nog niet op! Even wachten nog, de aanstellingen van morgen. En weet je, het kan mij gestolen worden wie er morgen fluit. Ik heb mijn toernooi erop zitten, dus ik weet niet wat jij gaat doen, maar ik doe vooral niets meer! Dit loket is gesloten. Ik ben nog wel zo slim om mijn fluitkleding netjes op te vouwen, je weet immers maar nooit of je op de 30 moet zitten, maar als snel is duidelijk dat dat niet het geval is. Ik ben klaar morgen en kan rustig in de zon liggen!
Als we terugkomen in het hotel is het even snel omkleden en dan…. Tijd voor een biertje met Buch (Catalaan), Bruce, Molnar (de Hongaar) en Herman (Argentijn). Buch is ook blij en opgelucht. We hebben het allebei heel goed gedaan! En dus…. Wie wint, betaalt de biertjes…. En dat doen we braaf!
Met dit illustere gezelschap verplaatsen wij ons naar het steakhouse hiernaast. Heerlijk, even lekker genieten, vakantie, niks hoeven, geen stress en alleen maar eten. Nu heb ik wel geleerd om hier geen wijn te drinken, dus die laatste paar dagen kan ik het wel uithouden!
Steakhouse done, biertjes done en ik ben done. Ik heb alle berichtjes beantwoord en nu is het mooi geweest…. Ik kan dromen van mijn gemaakte geschiedenis voor Nederland, als eerste vrouwelijke scheids fluiten op een finale op de OS. Dat is nog niet eerder gebeurd, zo laat ik mij vertellen. Het is mooi, men vertelt dat ik in het illustere rijtje staat tussen Bookelman, Geurts, Van Dorp en ik…. Het zal, ik heb mijn eigen geschiedenis gemaakt… Ik plaats mijzelf in dat rijtje al heb ik geen idee of het zo is.
Wat ik wel weet…. Is dat ik met een enorme smile en heel relaxed ga slapen. Die glimlach blijft nog wel een poosje, het kan niet meer stuk!