Doelstellingen behaald!
Dit is misschien wel een dag om nooit meer te vergeten… het is de dag dat ik bereikt heb wat ik heb willen bereiken. Ik wilde fluiten op de OS, ik wilde de openingsceremonie zien, ik wilde drie wedstrijden fluiten zonder kleerscheuren. En als ik dit zou bereiken, dan zou ik toch echt zo trots moeten zijn op mijzelf.
Ik heb vandaag weer goed gefloten, USA – Hongarije, twee hele fysieke ploegen. Voor de wedstrijd bespreken Marie Claude en ik hoe we het gaan doen. Voor de wedstrijd spreken we met de aanvoerders en de coaches. Deze keer apart. Even weer de paaltjes in de grond en dat is wel handig, zeker bij Adam, de coach van USA. Die is er een meester in om show te maken met stampij. En laat ik er nou niet op zitten te wachten om de eerste te zijn die een coach met rood weg moet sturen…. En zo geschiedde. Hij gedraagt zich voorbeeldig!
De wedstrijd is leuk, volgens mij heb ik wel de zaken te pakken die er allemaal toe doen. Mijn neutrale vrienden van het zwemmen vinden het fantastisch, geweldig optreden. Het zijn de officials van het zwemmen, die kwamen speciaal voor mijn wedstrijd kijken. Ik had het Karina verteld, de Nederlandse official en zij had vervolgens haar vriendjes en vriendinnetjes weer uitgenodigd. According to Marie Claude I had my own fanclub :-).
Het is een mooi moment van genieten, het voorstellen, het volkslied, de wedstrijd en met nog twee minuten te gaan realiseer ik mij dat ik van dit moment moet genieten. Doelstelling gehaald, waar ik hard voor heb gewerkt en veel voor gedaan (en gelaten) en nu…. Nu ben ik er…. Iets wat altijd heel ver weg heeft geleken, is nu geschiedenis. Het is moeilijk te bevatten maar als ik na de wedstrijd en na de meeting eens rustig bij het schermen zit en daarbij bij het schoonspringen, dringt het pas echt tot mij door. Het klinkt heel makkelijk en heel zakelijk. Doelstelling bereikt, maar nu landt pas werkelijk dat het zo ver is. Iets wat onbereikbaar leek of heel ver weg was is nu een feit….
We gaan vanavond op tijd naar het Olympisch zwembad. Vanavond is de race van Ranomi, ze moet toch een keer goud halen en als ze dat dan doet, dan moet ik erbij zijn natuurlijk!
Vanuit de bus, lopen we zo het inzwembad in. Wel grappig, Kromo is aan het inzwemmen, Phelps en nog wat andere helden die ik later op de avond voorbij zie komen peddelen bij de 1500 meter. Tijd om naar het bad te gaan, het zal wel druk worden.
Wel heel bijzonder, we wandelen zo het pooldeck op, nemen foto’s van waar de zwemmers straks uit komen en nemen vervolgens de trap op om op de tribune te gaan zitten. De wedstrijden beginnen en dan zit ineens een paar stoelen verder Willem Alexander en Maxima. Ik neem wat foto’s en bedenk mij dat ik ze gewoon een hand wil geven. Nou lijk ik wel een lefgozer, maar op de koning en koningin afstappen om ze een hand te geven, dat ligt toch wel heel ver buiten mijn comfortzone. Maar daar is dan Erik van Heijiningen. Dit zit twee stoelen ernaast. Ik had hem hier in Rio nog niet gezien, dus hij loopt op mij af en ik op hem, we vertellen even wat we aan het doen zijn en dan stelt hij voor dat hij vraagt aan Willem Alexander en Maxima of hij mij even voor mag stellen. En ja hoor, zo geschiedde! ik geef ze beiden netjes een hand en dacht het bij deze beleefdheid te laten. Nou… niet dus… ik krijg gelijk vragen. Hoe is het bij de waterpolo? Jammer dat de dames niet mee doen enz. Hoe gaat het met fluiten en ik vertel dat het heel goed gaat en dat ik zeg maar de Bjorn Kuipers ben van de waterpolo. Een gesprek van drie minuten maximaal, meer was het niet, maar ongelooflijk… ik ben sprakeloos…. Heb ik gewoon met de Koning en de Koningin staan praten in mijn eentje…. J!!!!
Ik vertelde al eerder dat de Spelen niet meer stuk kunnen voor mij, maar dit is wel een heel mooi cadeau…. Dit gaat nooit meer uit mijn geheugen, hier heb ik geen foto’s voor nodig! Ongelooflijk wat een plaatje is dat. Ik had al een smile op mijn gezicht van hier tot Tokyo (!), maar nu is die nog groter geworden. Vanaf nu ben ik dan ook maar niet meer in Rio de Janeiro, maar in Royal de Janeiro.