Bye bye Rio
En dan is het zover, tijd om in te pakken en tijd om te gaan, tijd om Rio achter te laten, tijd om mij weer op te gaan maken voor het normale leven, tijd om mij uit de bubbel te laten stappen en tijd om gewoon weer naar huis te gaan. Het is mooi geweest, het is meer dan mooi geweest. De bus die ons elke dag naar het Olympisch park bracht staat niet meer voor de deur, buiten regent het, de wolken huilen, zoals Sophie zou zeggen.
Ik begin maar eens met mijn koffer inpakken. Alles kan zo in een zak, het is tijd om maar weer de wasvrouw in mij aan te gaan spreken. Ik leg alles op het bed en maak een inschatting met mijn timmermansoog of het allemaal in gaat passen. Dat wordt nog een uitdaging. Misschien had ik toch die handtrolley mee moeten nemen, want hier had ik niet eerder aan gedacht. En tja… om nu nog “even” een koffer erbij te gaan kopen…. Dat gaat ‘m niet worden met de snelheid van de gemiddelde Braziliaan. Dus nou…. Maar eens kijken hoe we dit eens tactisch kunnen aanpakken. En ja hoor…. alles zit er in, althans, alles wat ik mee wil nemen, zelfs alle souvenirtjes, cadeautjes en gewenste zaken van anderen.
Even ontbijten en de eerste shift gedag zeggen. We lachen ons helemaal kapot, er gaan er drie in een gewone taxi met 6 koffers en dan nog tassen erbij. De voorbank ligt helemaal vol, de kofferbak ook en ook op schoot hebben ze, met z’n drieën op de achterbank, ook nog van alles op schoot. Nee… past wel joh…. Die Brazilianen zijn echt gestoord. Maar goed…. Ze hebben mij ook heel veel moois gebracht, dus mij hoor je niet klagen. Hoewel ik niet rouwig ben om een aantal dingen achter te laten. Ik heb daar in de afgelopen drie weken vrij weinig over gezegd, maar ik zie hier en daar nog wel wat verbeterpuntjes in dit Braziliaanse land.
En zo laat ik Rio achter…. Hoewel ik daar nog wel heel hard mijn best voor moet doen, ik vind het wel heel jammer om te gaan. De bus is op tijd, dat moet ik nageven, 11.35 vertrekken en om 11.25 komt hij al voorrijden. Dat kan geen Braziliaan zijn die achter het stuur zit. De koffer erin en zitten maar, een paar vriendjes blijven achter, ze zwaaien ons uit. En een kleine anderhalf uur later komen we dan op de luchthaven, niet helemaal in een rechte streep, deze FINA-bus moest nog wat andere peddelaars ophalen en met een boogje rijden we dan in een rechte streep de weg die ik een paar weken eerder ook al reed met mijn toenmalige vriendin in de taxi. Deze keer gaat de bus gewoon over de Olympic Lane en dus doen we er maar anderhalf uur over in plaats van 2,5 uur op de heenweg. Zo kan het dus ook, het kan gewoon geen Braziliaan zijn denk ik dan maar. Maar niet te hard juichen…. Mijn Braziliaanse quotum is nog niet bereikt.
Inchecken…. Laat ik dat nou al gedaan hebben en slimme Harry dat ik ben, ik heb mijn boardingpass al laten printen bij de receptie vanmorgen. Bij TAP zijn ze nog niet zo modern dat je hem naar je mobiel kan laten sturen, dus…. Geeft niet hoor, ik pas mij aan, ze zitten netjes in mijn tas. Maar dan komen we in de rij, daar waar er tegelijkertijd nog twee rijen gemaakt worden. En dan… tja… dan houdt de printer om de boardingpassen te printen ermee op. En tja… wat nu… een slimmerik van TAP bedenkt dat de mensen die al een boardingpass geprint hebben wel voor mogen, maar ja… die drie ik voor mij had konden wel, maar ja… ik sta dan achter een rij van heb ik jou daar met koffers en ga daar dan maar eens langs en tja… dat is dan te ver weg, dus ja… skoezie en obrigada, maar helaas, dan houdt het op he, dan zal je toch moeten wachten. Een van de balies doet het dan weer en de andere rij is slimmer, die gaat gewoon daar iedere keer, dus tja… eer ik dan aan de beurt ben, zijn we zo maar een uur en een kwartiertje verder…. Maar joh… vriend, maakt niet uit joh… jij bent het systeem en ik pas mij wel aan….En met een smile geef ik hem mijn boardingpass en met een glimlach terug krijg ik een priority-sticker op mijn koffer. Ik ga het nog missen dat het altijd maar komt zoals het komt, chaos is het toverwoord hier en dan komt het allemaal goed. Ik zal nog moeite krijgen om weer strak in de regels te gaan vanaf dinsdag.
Door de paspoortcontrole, stempeltje erbij, briefje inleveren en met een vriendelijke glimlach loop ik dan “Brazilië” uit. Onderweg naar huis en laat vooral een aantal zaken achter hier. Zo zal ik het niet missen dat mijn bed opgemaakt wordt met alleen dekens en niet met een laken. De laatste paar dagen heb ik mijn best maar niet meer gedaan om mijn bed her op te maken als ik thuiskwam. Ik ben er maar ingeploft en heb ook dit systeem maar genomen zoals het was. Zo zal ik de regendouche wel missen, maar niet het dagelijkse zwembad daarna in de badkamer. Zo zal ik de stank in het bad niet missen. In de kleedkamers vooral stonk het verschrikkelijk. Het bad ligt op een lagoon en die ruikt echt vreselijk, een rioollucht maar dan nog erger. Het eten hier in Rio, kan mij ook wel gestolen worden. Ik dacht letterlijk…. Vlak bij Argentinië, dus vlees in overvloed, lekker eten met lekkere wijn. Niets van dat alles…. De wijn is echt niet lekker en het eten was elke dag hetzelfde. En dat is voor een paar dagen niet erg hoor, maar na een week en zeker met de wetenschap dat je nog anderhalve week moet, wordt je wel wanhopig. Hoewel de side dish met zwarte bonen of kapucijners wat mij betreft wel op het menu kan blijven. Maar ach… als dat het is…. Het went allemaal. Zoals ik al zei helemaal aan het begin, als je het systeem niet aan wenst te passen, maar jezelf een weg vindt in het systeem is het hier meer dan prima te doen hoor.
Ik heb alleen niet heel veel van het land gezien. Christus heb ik alleen vanaf de weg eronder beneden gezien en van een afstandje op de berg zien staan. Er was geen tijd, geen gelegenheid om daar heen te gaan, het was te ver weg. Net zoals de sugarlove, tja… die hoort natuurlijk wel op je Rio-lijstje en ja, als je hier voor cultuur of vakantie zou zijn, dan kan het niet anders dan dat je daar ook naartoe gaat…. Maar ja… ik was hier niet voor vakantie, ik was hier om te “werken”, polowerken en dan heb ik maar wat geluk gehad dat ik ook bij alle andere sporten op de venue heb kunnen kijken. Ik heb naar mijn idee er echt alles uit gehaald wat erin zat. En dan ook nog eens topwedstrijden fluiten met brons als hoogtepunt.
Wat ik wel zal missen, is mijn accreditatie om mijn nek. Zelfs op de luchthaven heb je hem nodig om door de priority lanes te gaan. Wat een heerlijkheid…. Ik zal eraan moeten wennen om ‘m niet aan de voordeur te hangen, zodat ik hem niet vergeet. Of misschien moet ik hem gewoon omhouden en kijken hoe dat werkt in Nederland J
Ik laat Rio achter in de regen, ik laat de herrie van voorbij razende auto’s, bussen en legertrucks. De een maakt nog meer herrie dan de ander. Na een kleine drie weken ben ik er gewend aan geraakt, ik denk dit ik weer zal moeten wennen aan de brandweer over de Oostzeedijk en de stilte in onze straat. Ik laat de vier liften met hun “pling-plong” achter, die ga ik zeker niet missen. Waarom moeten die zo hard zijn? En overdag is het prima, maar als je om 5.14 uur wakker bent, heb ik toch wel Kamervragen. Wie zou dat nou verzinnen bij TyssenKrupp, ik zal eens bellen als ik terug ben.
Maar ach…. Als dit nou de dingen zijn en je zet ze af tegen al het moois wat Rio heeft gegeven, met bovenal prachtige mensen, onwijs vriendelijk, altijd met een smile en altijd bereid om te helpen. In het Portugees, handen/voeten, half Engels of weet ik het wat voor taal. Het is maar mooi gelukt allemaal, los van de sportieve prestaties hebben de Spelen mij een ervaring gegeven die ik nooit meer zal vergeten. Vijf wedstrijden, waaronder de wedstrijd met penalty-shoot-outs voor het brons, met twee tevreden ploegen, wat wil ik nog meer. Gisteren kreeg ik nog een keer een bedank van de president van Hongarije, ze zijn het echt met mij eens dat het goed gedaan is, de ploeg heeft verloren, ik heb er geen rol in gehad. Wat wil ik nou nog meer. Het enige wat ik mij wel bedacht is, dat tja…. Als die Russen toch uitgesloten zijn/worden van de Spelen…. Dat zal wel lang blijven hangen in Hongarije. Dan zal ook de wedstrijden anders verlopen zijn, maar toch blijft het in mijn hoofd hangen. Maar ach… het is nu wat het is, ik kan het niet mooier maken meer, het is geschiedenis geworden. Ik heb allerlei sporten kunnen zien bij ons op de venue en op TV, wereldrecords zien verbreken, gouden medailles halen, maar ook teleurstelling bij sporters die kwamen voor goud en met niets naar huis gaan. Vier jaar lang hebben zij ervoor gewerkt, alles ervoor op zij gezet, uren getraind, alles gelaten en geleefd in een zwembad, op een trainingsveld, alleen of met een team. Maar zo gaan we ook naar huis met onverwachte gouden medailles, die van Sanne Wevers bijvoorbeeld! En dan mag je ook nog eens de vlag dragen bij de slotceremonie. Die moet ik nog even kijken op uitzending gemist, net als mijn wedstrijd. Het klinkt misschien gek, maar ook die wil ik nog wel een keer terugzien. De focus is wel zo groot geweest, dat ik wel wat gaten heb, hoe dingen zijn verlopen.
En dan ben ik bijna thuis, Juan gaat zo de wielen op de grond van Lissabon zetten met een beetje mazzel. Ik heb geslapen als een os, na het diner had ik nog een restant tijd van 8 uur en tegen de tijd dat ik mijn ogen rustig open doe, is het al ochtend en is het ontbijt op bed al geweest. Nog een uurtje vliegen en dan is het een klein sprintje trekken naar Manuel. Die zal vast wel even wachten op mij, hij weet immers dat ik eraan kom en hij weet immers ook dat er wel een aantal mensen zijn die heel graag willen dat ik weer thuis kom.
Om 8.07 touch down op Lisboa, maar ja… dan zijn we er nog niet. Mijn vlucht gaat om 9.00 uur en ik kom van buiten Europa en oh lekker…. Juan heeft geparkeerd op de buitencategorie, P lang-parkeren. Lekker, met een bus naar de terminal…. Maar geeft niet hoor, gaan we regelen. Want tja, als je dan naar huis wil, dan is het ook zo en gaan we ook naar huis en wel nu en niet met de volgende vliegert om 11.45 uur.
Bus in, bus uit, trap op, roltrap af door een lange gang, sprintmodus aan en door de elektronische paspoortcontrole. De goede man achter de balie ziet de zweetdruppels al op mijn voorhoofd en besluit geen Kamervragen te stellen en hup rennen maar…. En mazzelaar dat ik ben, gate 25 is voor mij van de 26, dus gelukkig de een na laatste. Ik zwaar Koryzna uit de verte gedag en zet de sprint in, ik denk dat Dafne jaloers op mij kan zijn, want ik ben er precies op tijd. Een kwartiertje voor tijd zit ik gewoon bij Manuel achterin…. Viel niet mee zeg met een zwikkie Dormicum nog in de benen….. maar goed de OS lange afstand lopen is ook al geweest, dus ook ik heb weer vier jaar om te trainen en om mijn tijd te verbeteren.
We hangen in de lucht nu, nog een kleine twee uur en dan hebben we touch down op Schiphol, dan zit het er echt op en is het heel heel mooi geweest. Ik ga het niet meer herhalen, maar het zit in mijn geheugen gegrift. Ik ga genieten nu, genieten van thuis, genieten van lekker eten en genieten van alles wat op mijn pad komt J
Dank je wel voor alle support, dank je wel voor alle onvoorwaardelijk vertrouwen, always lasting steun en alle liefde en vriendschap die ik maar heb mogen krijgen!
Tijd om mijn meisje van haar eerste schooldag op de grote school te gaan halen! Mama is weer thuis!!