Updates

De kwartfinale

Zo…. kan er ook even een beetje meer in? We hebben het hier over de kwartfinale op de OS Rio 2016 en het is iets van 8 – 0 of zo…. Oké, het zou een groot verschil worden, dan wist ik wel, maar dat wil niet zeggen dat het dan eenrichtingsverkeer moet zijn. Brazilië komt er niet aan te pas, USA wint heel makkelijk. Maar dan is er ineens een doelpunt, het stadion ontploft. Vlak daarna is er een tweede doelpunt van Brazilië, het stadion ontploft nog verder. Het team speelt ineens alsof ze toch gaan winnen. Ik vind het allemaal meer dan prima, eindelijk wat actie in de tent! Ze scoren nog een keer en aan de Amerikaanse zijde hebben we nog een paar mooie voordeelsituaties. Ze scoren er dan weliswaar niet uit, maar het idee is leuk. Het stadion gaat uit zijn dak, alsof Brazilië de finale speelt. Geweldig om daar dan te lopen, wat een sfeer, het gaat dwars door je heen, ook dit moment neemt niemand mij meer af. Maar om dan ook wel heel eerlijk te blijven, ik hoop dat er na dit potje toch nog wel een wedstrijd in zit, want om nou met 13 – 3 het hier af te sluiten… Maar ja, wie het weet mag het zeggen, vanavond weten we of ik morgen ga fluiten en wat ik morgen ga doen.

Het is in elk geval een spektakel vandaag. Rusland schakelt Spanje uit, zij verliezen heel terecht, maar ook Australië gaat van center court af, zij verliezen van Hongarije. Het opent weer nieuwe inzichten, Rusland, USA, Hongarije en Italië spelen de halve finales. De rest, Australië, Spanje, Brazilië en China spelen om plaats 5 – 8. Ik vraag mij af of dit nog ergens goed voor is, ik zal het morgen eens opzoeken!

En dan ben ik nu om 23.30 uur thuis, het weer is hier inmiddels veranderd in gezellig Nederlands. Het is van 30 graden plus omgedraaid naar 18 graden minus, met een hele harde wind. Die hebben we helemaal niet nodig, want Dorian is al klaar, dus ga maar rustig liggen, zou ik zeggen. En die wind, die is echt heel gevaarlijk! Door de wind waaide mijn accreditatie in mijn oog, precies met de punt, dus daar zit nu een bloeduitstortinkje maar verder functioneert het allemaal prima. Ik schrok wel even, het was vlak voor de wedstrijd. Ik doe even een snelle zelf-huis-tuin-en-keuken-ogentest en ja hoor, ik ben geslaagd, niks mis mee, hij doet het nog en dus hobbelen we gewoon naar de kleedkamer, tijd om mij klaar te gaan maken voor de wedstrijd.

Verder is het naar mijn idee heel goed hier. Ik lees ook de verhalen in het nieuws, maar inmiddels heb ik mijzelf wel in het systeem van de Brazlianen gewurmd. Het is immers zo dat je natuurlijk kan proberen om het systeem te veranderen, ik heb er maar voor gekozen om mijzelf aan het systeem aan te passen. En dat lukt vrij aardig. Mijn kamer begint wel een beetje als thuis te voelen, althans, bij gebrek aan beter. Nog steeds zit de afplaktape op de kozijnen, loopt de WC nog steeds niet lekker door en is de douche eerder op de ochtend toch echt een stuk warmer dan later op de ochtend.

En zo kom ik in gesprek met deze en gene in het bad. Sommigen zijn er wel klaar mee. Het eten, het vervoer, de lange zit, het niet bij andere sporten kunnen kijken alles… Ik bedenk mij wat het een contrast is in hoe je het kan beleven. Wat mij betreft is het hier een groot feest en ja… je moet er wel wat voor doen. Niets komt je aanwaaien in het leven, dus ook niet hier in Rio. En ja… het eten… daar geef ik hem wel gelijk in. Daar ben ik ook wel een beetje klaar mee. Daar waar ik in Shanghai twee keer per dag huppelend naar beneden ging om te eten, bedenk ik mij hier hoe ik het mij er zo makkelijk van af kan maken en of ik nog ergens enige vorm van variatie kan vinden. En ik kan je vertellen…. Dat is best lastig. Maar ja… wat weegt 2 ½ week hetzelfde eten nou op tegen het fluiten op de OS…. Niets dus… dus klaar, einde discussie.

En dan ben ik gewoon in mijn luie modus te laat voor het ontbijt. Dat is dus blijkbaar tot 10.00 uur en niet tot 10.15 uur. En daar waar ze het hier in Rio het allemaal niet zo nauw nemen met de tijden, doen ze dat blijkbaar wel met de werktijden. Maar… mijn vriendin van het ontvangstcomité is blijkbaar ook van het ontbijt-opruim-comité en dus…. Vraag ik vriendelijk of ik niet gewoon een yoghurtje kan hebben met wat cruesli, niet te ingewikkeld en helemaal prima. En ja hoor…. het komt er netjes aan en met een obrigada kom ik er mee weg.

Ik meld mij dan om 12.30 uur bij mijn volgende vriend, de buschauffeur. Hij heeft pas een smile van heb-ik-jou-daar, kan ik nog wat van leren. Elke dag brengt hij ons van het hotel naar de venue en weer terug, met alle geduld, spreekt geen woord Engels, maar ciao, bon dia en obrigada zit in mijn woordenschat inmiddels.

Tijd om te gaan fluiten dan, de spelers zwemmen in in het inzwembad, net even buiten het stadion. We verplaatsen ons naar de final-call-room. Daar waar de zwemmers ook zaten van de week. Twee dames houden de tijd heel strak in de gaten. Met oortjes staan ze in verbinding met de lui van broadcast en de muziek. Countdowns is er op een scherm in deze ruimte en dan… dan gaan we!

Voorstellen, volksliederen en knallen maar…. Nou… dat heb ik weer gedaan, voor zover dat ook kon bij deze wedstrijd. Het was een beetje saai, wel heel makkelijk (maar ergens ook weer niet) en zo ben ik zonder kleerscheuren door de kwartfinale. Het is nu wachten op vanavond, ik ben erg benieuwd, er wordt al druk gespeculeerd. Ik hou mij er maar buiten, we gaan het zien!

Zoek jij naar ondersteuning of advies bij jouw financiële & fiscale verplichtingen, kun je onze proactieve hulp goed gebruiken om een financieel overzicht te maken en/of wil je je financieel plan voor nu en later goed geregeld hebben?

Neem dan contact met ons op